مقایسه تاثیر تمرینات سنتی و تمرینات با حمایت وزن (bwst) بر عملکرد حسی حرکتی، کیفیت و کمیت راه رفتن در افراد ضایعه نخاعی پاراپلژی

هدف: هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات سنتی و تمرینات با حمایت وزن (bwstt) بر عملکرد حسی- حرکتی در افراد پاراپلژی می باشد. روش بررسی:  تعداد 17 نفر ضایعه نخاعی پاراپلژی (asia b,c)، سن 793/1±53/32 سال، قد 658/1±71/175 سانتی متر، وزن 442/2±59/71 کیلوگرم و شاخص توده بدنی (bmi) 828/0±18/23 کیلوگرم بر متر مربع بطور دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی ها بر اساس نمره حسی و حرکتی به گروه تمرین bwstt (10 = n) و گروه تمرین سنتی (7 = n) تقسیم شدند. آزمودنی ها در یک دوره 12 هفته ای، 4 جلسه 60 دقیقه ای در هفته شرکت کردند. تمرینات bwst شامل 15 دقیقه گرم کردن روی دوچرخه ثابت و سپس 45 دقیقه تمرین با 50% وزن بدن روی دستگاه نوارگردان و در آخر 10 دقیقه تمرینات سرد کردن بود و در هر هفته 10% به وزن تحمل شده اضافه می شد. تمرینات سنتی شامل یک زمان 15 دقیقه ای گرم کردن روی دوچرخه ثابت و 45 دقیقه تمرینات کششی حس عمقی، انجام حرکات در دامنه حرکتی کامل و 10 دقیقه سرد کردن بود. یافته ها: داده ها نشان داد که تفاوت معنی داری در تغغیرات عملکرد حسی (p=0/002) و حسی (p=0/002)، عملکرد حرکتی (p=0/000)، آزمون شاخص راه رفتن (p=0/002)، آزمون راه رفتن 6 دقیقه ای (p=0/001) و 10 متر (p=0/001) بین گروه حمایت وزن (bwstt) و گروه تمرینات سنتی وجود داشت. نتیجه گیری: تمرینات bwstt در مقایسه با تمرینات سنتی و رایج می تواند در روند بهبود حس و حرکت و نیز کمیت و کیفیت راه رفتن افراد پاراپلژی موثر تر است.